De balans van afhankelijkheid

Waarom alleen zijn soms veiliger voelt

Relaties kunnen een spiegel zijn van wie we zijn. Maar wat als die spiegel ons vooral pijn laat zien?

Onlangs las ik een artikel in NRC over afhankelijkheid van mannen en vrouwen in relaties. Vaak wordt gedacht dat vrouwen afhankelijker zijn dan mannen, maar uit onderzoek blijkt dat dit niet zo is. 

Het artikel belicht dat mannen doorgaans meer afhankelijk zijn van liefdesrelaties dan vrouwen en na een breuk vaak zwaarder lijden. Dit wordt deels verklaard door traditionele gendernormen: mannen worden minder aangemoedigd om zich kwetsbaar op te stellen en zoeken daardoor minder snel emotionele steun bij vrienden en familie. Hierdoor zijn mannen vaker afhankelijk van hun partner voor emotionele steun. 

Voor vrouwen ligt dat anders. Zij ervaren vaker dat alleen zijn veiliger voelt, zeker na ervaringen van (emotionele) onveiligheid in relaties. Ook nemen vrouwen gemiddeld een groter deel van de huishoudelijke taken op zich en lopen zij een groter risico op fysiek of emotioneel geweld binnen een relatie. Dit maakt de positieve effecten van een relatie soms minder voelbaar. Daarnaast zijn vrouwen vaak degene die een relatie beëindigen, en ze blijken minder lang te lijden na een breuk.

Deze inzichten raakten mij. Ik herken dit uit mijn eigen ervaringen en zie het ook terug bij vrouwen in mijn omgeving. Na kwetsende ervaringen kan alleen zijn veiliger voelen dan het risico opnieuw gekwetst te worden. Maar wat betekent dat voor je toekomst en je relaties? 

Mijn persoonlijke verhaal

Als kind heb ik te maken gehad met sociale onveiligheid door pesten. Ik leerde al jong dat ik niet volledig geaccepteerd werd zoals ik was. Om mijzelf veilig te houden, richtte ik me sterk op anderen. Ik probeerde altijd aan de wensen en behoeften van anderen te voldoen, in de hoop acceptatie te vinden. Pleasen werd een overlevingsmechanisme. Maar in die focus op anderen vergat ik mezelf en cijferde ik mezelf weg.

Deze patronen brachten mij later in een ongezonde relatie. Mijn partner was vooral bezig met zijn eigen behoeften, en omdat ik gewend was anderen centraal te stellen, voelde dat aanvankelijk vertrouwd. Maar na verloop van tijd verloor ik steeds meer van mezelf. Het beëindigen van die relatie was een van de beste beslissingen die ik heb genomen. Het dwong me om mijn pestverleden onder ogen te zien en te verwerken.

Ik besefte dat de onveiligheid uit mijn kindertijd een rol had gespeeld in hoe ik mijn relaties vormde. In plaats van naar mijn ex-partner te wijzen, ging ik onderzoeken waarom ik jarenlang in de ban was geweest van iemand die zo slecht voor mij was. Die inzichten gebruik ik nu in mijn werk, om ook anderen te helpen.

De belangrijkste les? Veiligheid is essentieel – zowel in de relatie met jezelf als met anderen. 

Herken jij jezelf hierin?

Misschien herken je dit gevoel ook. Het gevoel dat je altijd moet geven, zorgen en compromissen sluiten, vaak ten koste van jezelf. Het maakt de stap naar gezonde relaties moeilijk, maar gelukkig niet onmogelijk. 

Hoe ik je kan helpen

In mijn trajecten werk ik samen met jou aan een sterke basis, zodat je vanuit vertrouwen en kracht nieuwe verbindingen kunt aangaan:

  1. Loslaten voor Groei: Hier leer je oude patronen van eenzaamheid en afhankelijkheid herkennen en loslaten.
  2. De Basis voor Groei: Dit traject draait om ontdekken wie jij bent, wat jouw grenzen zijn en hoe je die effectief communiceert.
  3. Groei naar Verbinding: In dit traject leer je jouw groei toe te passen in liefdesrelaties, vriendschappen en werk.

 

Ben jij klaar voor verandering?

Hoe kijk jij naar afhankelijkheid in relaties? Bescherm je jezelf door alleen te blijven, of voel je dat het tijd is om die muren voorzichtig af te breken? Als je jezelf herkent in deze patronen, weet dan dat verandering mogelijk is. Samen kunnen we werken aan het loslaten van wat je niet meer dient en ruimte maken voor nieuwe, gezonde verbindingen. 

💡 Wil je meer weten? Stuur me een berichtje of kijk op mijn website. Jouw reis naar een sterker en veiliger zelf begint hier.

 

Ook interessant om te lezen

Verbinding als Antwoord – Van Wijzen naar Samen

Na het verhaal van Nina, en alles wat het losmaakte, bleef er iets in mij knagen. Want er is meer. Meer dat ik zie gebeuren. Meer dat ik voel. Meer dat me raakt. Pesten is niet alleen het probleem van het slachtoffer. Het is niet alleen de verantwoordelijkheid van de school, de pester of de ouders. Het is een maatschappelijk probleem. Net als hoe er anno 2025 nog steeds wordt omgegaan met vrouwen. Met mensen. Met elkaar. We leven in een wereld waarin sommige mannen hardop zeggen dat vrouwen ondergeschikt zijn aan hen. Waar opmerkingen zoals die van Gerard Spong in de documentaire Blauwe Ballen en andere verkrachtingsmythes ons laten zien dat victim blaming nog springlevend is. Alsof de verantwoordelijkheid voor geweld bij het slachtoffer ligt. “Als vrouwen weerbaarder worden, zijn er minder verkrachtingen.” Serieus? En we kennen datzelfde patroon bij pesten: “Je bent ook zo gevoelig.”“Je moet een dikkere

Lees verder »

Stop met wijzen. Begin met kijken. Naar jezelf.

Afgelopen week werd ik geraakt door het nieuws dat een meisje van 14, Nina, zelfmoord heeft gepleegd omdat ze werd gepest. De pijn die dit met zich meebrengt is niet te bevatten. Er wordt veel over gezegd. En geschreven. En gedeeld. Maar ook veel gewezen. Naar school. Naar de pesters. Naar de ouders van de pesters. En zelfs naar de ouders van Nina. Alsof zij nog niet genoeg moeten dragen. Dat is wat we doen in dit soort situaties. We voelen de pijn, de onmacht, het verdriet. En omdat we daar geen weg mee weten, zoeken we een zondebok. Iemand om de schuld te geven. Iemand die verantwoordelijk is voor dit afschuwelijke verlies. Maar de waarheid is: er is niet maar één zondebok. Er is geen simpele dader aan te wijzen. Pesten is een maatschappelijk probleem. Een groepsproces. Een collectief gemis aan veiligheid. En dat betekent dat we er allemaal

Lees verder »