Twee jaar geleden maakte ik een van de moeilijkste, maar ook krachtigste keuzes in mijn leven: ik verliet een ongezonde relatie. Niet voor de eerste keer… maar wél voorgoed. En dat alleen al is iets om trots op te zijn.
In die relatie raakte ik mezelf kwijt. Ik kwam flink aan, zorgde slecht voor mezelf, cijferde mezelf keer op keer weg.
Sinds ik weg ben, heb ik hard gewerkt. Aan afvallen. Aan persoonlijke ontwikkeling. Aan mijn bedrijf. En ik zie die stappen. Echt. Maar eerlijk? Ik had gehoopt dat ik verder zou zijn dan ik nu ben.
Verder met mijn lijf. Verder in de liefde. Verder met mijn bedrijf.
Ik ben een beetje teleurgesteld. En die teleurstelling zorgde ervoor dat ik vorige week weer terugviel in oude patronen: te veel eten, te weinig rust nemen, minder goed voor mezelf zorgen. Het bekende effect… je voelt je slechter en je energie zakt. En dan wordt het lastig om die spiraal zelf weer te doorbreken.
Dit herkende ik. In mijn twintiger jaren overkwam me iets soortgelijks na mijn scheiding. Toen stelde ik mezelf voor dat ik op mijn dertigste alles op de rit zou hebben. Een nieuwe liefde. Stabiliteit. Maar dat liep anders. Net als nu.
Wat het moeilijk maakt? Dat ik steeds weer alleen ben. Ik zie mensen om me heen die na een relatiebreuk snel weer een nieuwe relatie hebben. Mijn ex-man was binnen no-time opnieuw gelukkig. Mijn laatste ex had al twee relaties sinds wij uit elkaar zijn. En ik? Ik heb wel gedate, maar nog niets dat écht bleef.
Het voelt soms oneerlijk. Ik heb altijd goed gezorgd voor de mannen in mijn leven (al minder goed voor mezelf). En toch lukt het me nog steeds niet om die liefdevolle, veilige relatie aan te trekken waar ik zo naar verlang. Terwijl anderen, ook degenen die mij pijn hebben gedaan, wél iemand vinden.
Ja, ik weet het: dit klinkt als slachtofferdenken. En toch is het iets wat ik voel. Iets wat mag bestaan.
Wat ik me nu realiseer, is dit: bij het idee van liefde verlies ik mijn zelfzorg. Alleen al denken aan verbinding zorgt ervoor dat ik weer in oude patronen schiet. Alsof liefde onbewust betekent: mezelf een beetje opgeven. En daar ligt misschien wel mijn grootste leerschool.
Vandaag heb ik die cirkel doorbroken. Ik zou een date hebben, maar ik heb hem verzet. Niet omdat ik geen zin had, maar omdat ik moe ben. Opgebrand, zelfs. Ik kies nu voor rust. Voor mezelf. En dat is geen stap achteruit, dat is een stap vooruit.
Ik kán alleen zijn. Maar ik verlang ook naar samen. Naar iemand die naast me staat. Naar een team. Naar veiligheid. Naar groei samen. En ik geloof dat het komt — niet als ik perfect ben, maar als ik trouw blijf aan mezelf.
En misschien is dat ook wel de boodschap van deze blog: het leven loopt niet altijd zoals je wilt. Maar als je kunt reflecteren en bijsturen, ben je al aan het groeien. Zelfs als het voelt alsof je stilstaat.
