Grenzen aangeven zonder jezelf achter een muur te verschuilen

Een muur optrekken houdt je niet veilig. Het houdt je opgesloten.

Dit is een belangrijk inzicht als het gaat om grenzen stellen. Er is een groot verschil tussen gezonde grenzen en jezelf volledig afsluiten uit angst voor pijn of afwijzing.

Maar waar ligt de grens tussen bescherming en isolatie? En hoe zorg je ervoor dat jouw grenzen bijdragen aan verbinding in plaats van verwijdering?

Grenzen als gezonde bescherming

Grenzen aangeven betekent dat je leeft volgens je kernwaarden en keuzes maakt waarbij je jezelf in de spiegel kunt blijven aankijken. Het draait niet om anderen buitensluiten, maar om ruimte creëren voor wat jij nodig hebt.

Gezonde grenzen stellen betekent dat je respect hebt voor zowel jezelf als de ander. Je communiceert duidelijk over wat voor jou wel en niet goed voelt, zonder dat je de ander veroordeelt.

Wanneer je gezonde grenzen hebt:

✅ Kun je op een open en respectvolle manier aangeven wat je nodig hebt.

✅ Voel je je krachtig en in verbinding met jezelf.

✅ Kun je relaties onderhouden zonder jezelf kwijt te raken.

 

De valkuil van de emotionele muur

Veel mensen vinden grenzen aangeven moeilijk, omdat ze bang zijn voor afwijzing of conflict. Dit kan ertoe leiden dat je uit zelfbescherming een emotionele muur optrekt.

Misschien trek je je terug, laat je niemand meer dichtbij komen en vermijd je kwetsbaarheid. Dit lijkt misschien veilig, maar in werkelijkheid beschermt het je niet alleen tegen pijn, maar ook tegen echte verbinding.

Een emotionele muur kan zich uiten in:

❌ Anderen volledig buitensluiten uit angst gekwetst te worden.

❌ Je emoties niet delen, zelfs niet met mensen die je vertrouwt.

❌ Overal ‘nee’ tegen zeggen, ook als iets misschien goed voor je zou zijn.

Deze strategie voorkomt niet dat je gekwetst wordt. Sterker nog: het vergroot de kans dat je je eenzaam en afgesloten voelt.

 

Hoe stel je gezonde grenzen zonder een muur op te trekken?

💡 Wees helder over wat je nodig hebt.

In plaats van je volledig af te sluiten, oefen je met duidelijk en rustig je behoeften uitspreken.

 “Ik heb even tijd nodig om na te denken” is iets anders dan compleet verdwijnen.

💡 Onderscheid bescherming en isolatie.

Een grens beschermt je energie, een muur sluit iedereen buiten. Vraag jezelf af:

  • Stel ik deze grens omdat het goed is voor mij?
  • Of doe ik het uit angst om gekwetst te worden?

💡 Oefen met kwetsbaarheid.

Grenzen stellen betekent niet dat je je afsluit. Door mensen te laten weten waarom een grens belangrijk voor je is, creëer je begrip en respect.

 

Grenzen als sleutel tot verbinding

Grenzen zijn er niet om afstand te creëren, maar om gezonde relaties mogelijk te maken. Hoe beter je je eigen grenzen kent en respecteert, hoe makkelijker het wordt om anderen daarin mee te nemen.

Wil jij leren hoe je grenzen stelt zonder je af te sluiten?

In mijn traject ‘De Basis voor Groei’ leer je het verschil tussen gezonde grenzen en emotionele muren, en hoe je ze op een manier kunt inzetten die jou helpt groeien.

Wil je hier meer over weten? Plan een gratis kennismakingsgesprek via mijn website!

Ook interessant om te lezen

Verbinding als Antwoord – Van Wijzen naar Samen

Na het verhaal van Nina, en alles wat het losmaakte, bleef er iets in mij knagen. Want er is meer. Meer dat ik zie gebeuren. Meer dat ik voel. Meer dat me raakt. Pesten is niet alleen het probleem van het slachtoffer. Het is niet alleen de verantwoordelijkheid van de school, de pester of de ouders. Het is een maatschappelijk probleem. Net als hoe er anno 2025 nog steeds wordt omgegaan met vrouwen. Met mensen. Met elkaar. We leven in een wereld waarin sommige mannen hardop zeggen dat vrouwen ondergeschikt zijn aan hen. Waar opmerkingen zoals die van Gerard Spong in de documentaire Blauwe Ballen en andere verkrachtingsmythes ons laten zien dat victim blaming nog springlevend is. Alsof de verantwoordelijkheid voor geweld bij het slachtoffer ligt. “Als vrouwen weerbaarder worden, zijn er minder verkrachtingen.” Serieus? En we kennen datzelfde patroon bij pesten: “Je bent ook zo gevoelig.”“Je moet een dikkere

Lees verder »

Stop met wijzen. Begin met kijken. Naar jezelf.

Afgelopen week werd ik geraakt door het nieuws dat een meisje van 14, Nina, zelfmoord heeft gepleegd omdat ze werd gepest. De pijn die dit met zich meebrengt is niet te bevatten. Er wordt veel over gezegd. En geschreven. En gedeeld. Maar ook veel gewezen. Naar school. Naar de pesters. Naar de ouders van de pesters. En zelfs naar de ouders van Nina. Alsof zij nog niet genoeg moeten dragen. Dat is wat we doen in dit soort situaties. We voelen de pijn, de onmacht, het verdriet. En omdat we daar geen weg mee weten, zoeken we een zondebok. Iemand om de schuld te geven. Iemand die verantwoordelijk is voor dit afschuwelijke verlies. Maar de waarheid is: er is niet maar één zondebok. Er is geen simpele dader aan te wijzen. Pesten is een maatschappelijk probleem. Een groepsproces. Een collectief gemis aan veiligheid. En dat betekent dat we er allemaal

Lees verder »