Je bent zo gewend om af te stemmen op wat een ander nodig heeft, dat je bijna niet meer weet wat jij zelf voelt. Je past je aan. Je houdt rekening. Je zorgt. En ergens onderweg ben je jezelf kwijtgeraakt.
Aanpassen kan een overlevingsstrategie zijn. Misschien was het ooit nodig. Misschien voelde je je vroeger pas veilig als je het anderen naar de zin maakte. Misschien kreeg je pas waardering als je je gedroeg zoals van je werd verwacht. Maar het probleem is: wat toen werkte, knelt nu.
Aanpassen geeft geen ruimte. Het verstikt. Je wordt moe, gefrustreerd, onzichtbaar. En ondertussen raak je steeds verder verwijderd van wat je eigenlijk nodig hebt. Tot je merkt: ik adem niet meer voor mezelf.
De weg terug begint niet met grote stappen, maar met zachtheid. Door te herkennen: dit is een patroon. Niet wie ik ben. En dan: ruimte maken. Voor wat jij voelt. Voor wat jij denkt. Voor wat jij verlangt.
Dat begint vaak met het loslaten van oordelen. Je mag het oordeel op de emotie loslaten. De emotie zelf is vaak niet het ergste. Het is hoe wij die emotie veroordelen. De gedachten die er direct achteraan komen: “Zie je wel, ik overdrijf weer.” Of: “Dit mag ik helemaal niet voelen.” Maar emoties willen gevoeld worden. Niet gefikst, niet weggewerkt, maar erkend. Pas dan ontstaat er lucht.
Ruimte maken betekent dat je weer leert voelen wat van jou is. Wat jouw grenzen zijn. Waar jij blij van wordt. En ja – dat kan onwennig voelen. Dat kan zelfs gepaard gaan met schuldgevoel. Maar weet: elke keer dat jij kiest voor jezelf, ontstaat er iets puurs. Iets echts. En dat is geen egoïsme, dat is heling.
In mijn trajecten help ik je om stap voor stap weer terug te keren naar jezelf. Niet door harder je best te doen, maar door zachter te worden. Door je aanpassing los te laten en opnieuw te leren ademen.
Wil je dit ook? Meld je aan voor de gratis masterclass of plan een kennismaking. Je vindt deze terug bij gratis aanbod op mijn website.
